مسیرهای متعدد برای یک سبک زندگی بهینه اوقات فراغت

سبک زندگی بهینه اوقات فراغت (OLL) زمانی به بهترین شکل خود می‌رسد که افراد در فعالیت‌های اوقات فراغت جدی که یک یا چند فعالیت اساسی و جذاب را شامل می‌شوند، به طور کامل مشارکت داشته باشند.

این سبک زندگی با میزان مناسبی از فعالیت‌های اوقات فراغت معمولی یا پروژه‌ای، یا هر دو، تکمیل می‌شود. افراد با شرکت در فعالیت‌های اوقات فراغت که به آنها کمک می‌کند تا توانایی‌ها و ذائقه‌های خود را بشناسند، سبک زندگی فراغتی بهینه‌ای را شکل می‌دهند که در نهایت منجر به بهبود کیفیت زندگی و رفاه کلی می‌شود. هرچند OLL یک مفهوم مرتبط با اوقات فراغت است، اما به عنوان پس‌زمینه‌ای در برابر تعهدات کاری و غیرکاری قرار دارد.

هدف من در این مقاله این است که راه‌های مختلفی را برای رسیدن به یک سبک زندگی فراغتی بهینه ارائه کنم. نقطه آغاز این مسیر، اوقات فراغت خود شماست. برای روشن شدن بیشتر، تعریفی را که در طی ۵۰ سال تحقیقاتم در این زمینه توسعه داده‌ام، ارائه می‌کنم:

تعریف اوقات فراغت

اوقات فراغت به فعالیتی گفته می‌شود که بدون فشار یا اجبار انجام می‌شود و فرد از انجام آن لذت می‌برد. این فعالیت در زمان آزاد انجام می‌شود و به گونه‌ای است که با استفاده از توانایی‌ها و منابع فرد، به شکلی رضایت‌بخش اجرا می‌شود.

اوقات فراغت زمانی است که از تعهدات کاری یا غیرکاری ناخوشایند دور است و شامل تعهداتی است که اساساً دلپذیر محسوب می‌شوند. به عبارت دیگر، فرد احساس اجبار قابل‌توجهی برای انجام فعالیت مورد نظر ندارد. این تعریف بر اراده و انتخاب افراد تأکید دارد و تفاوت بین رضایت سطحی از اوقات فراغت معمولی و رضایت عمیق از اوقات فراغت جدی را نشان می‌دهد.

داشتن یک تعریف دقیق و علمی از اوقات فراغت اهمیت دارد، زیرا بسیاری از مردم، حتی در برخی محافل علمی، به اشتباه آن را به عنوان “زمانی که کار نیست” تعریف می‌کنند. این تعریف نادرست است زیرا چیزی در مورد ویژگی‌های اساسی اوقات فراغت به ما نمی‌گوید. علاوه بر این، این تعریف مبهم راهنمایی کمی درباره چگونگی مطالعه فعالیت‌های اوقات فراغت یا نحوه ایجاد یک سبک زندگی فراغتی بهینه ارائه می‌دهد.

این تعریف به مفهوم “فعالیت‌های غیر اجباری” اشاره دارد. فعالیت‌ها شامل اقداماتی هستند که افراد در آنها به طور ذهنی یا فیزیکی شرکت می‌کنند تا به هدفی خاص برسند. این فعالیت‌ها ممکن است در حوزه‌های مختلف زندگی رخ دهند، چه در زمان فراغت و چه در زمان کار. زندگی ما مملو از انواع فعالیت‌هاست، چه آنها را دوست داشته باشیم یا نداشته باشیم: خوابیدن، چمن زدن، سفر کردن به محل کار، پر کردن دندان، ناهار خوردن، تنیس بازی کردن، شرکت در جلسه و غیره. فعالیت‌ها می‌توانند به عنوان کار، فراغت، یا غیرکار دسته‌بندی شوند.

تعریف فعالیت، مفهوم “فعالیت اصلی” را نیز توضیح می‌دهد: مجموعه‌ای از اقدامات یا مراحل مرتبط که برای دستیابی به نتیجه یا محصول مورد نظر یک شرکت‌کننده انجام می‌شود. این نوع فعالیت‌ها نیز می‌توانند در کار، فراغت، یا تعهدات غیرکار دنبال شوند. برای مثال، در حوزه فراغت جدی، یک فعالیت اصلی در اسکی آلپاین شامل پایین آمدن از دامنه‌های پوشیده از برف است، کابینت‌سازی شامل شکل دادن و تکمیل چوب است، و فعالیت‌های داوطلبانه آتش‌نشانی شامل خاموش کردن آتش و نجات افراد از آن است.

به عبارت دیگر، فعالیت، وسیله‌ای برای دستیابی به یک تجربه فراغت خاص است. وقتی درباره فعالیت‌های فراغت صحبت می‌کنیم، در حقیقت درباره تجربه‌ای خاص صحبت می‌کنیم که ممکن است رضایت‌بخش یا خشنودکننده باشد.

افرادی که در فعالیت‌های فراغت شرکت می‌کنند، به دنبال تجربه‌ای رضایت‌بخش یا خشنودکننده هستند. آنها کیفیت تجربه خود را بر اساس میزان رضایت یا خشنودی ارزیابی می‌کنند. خودشکوفایی شامل یک تجربه رضایت‌بخش یا مجموعه‌ای از تجربیات است که به رشد و توسعه کامل فرد منجر می‌شود.

این نوع تجربه، هم پاداش و هم منفعت فراغت جدی محسوب می‌شود. رضایت، اغلب از تجربه‌ای خشنودکننده و سرگرم‌کننده به دست می‌آید. این احساس ممکن است از رفع یا ارضای یک نیاز یا خواسته ناشی شود. رضایت به‌طور کلی، با فراغت سطحی مرتبط است، در حالی که خودشکوفایی اغلب با فراغت جدی همراه است.

گاهی اوقات افراد می‌توانند هر دو را تجربه کنند، مانند یک نوازنده جاز که در یک جلسه جم موسیقی هم تفریح می‌کند و هم به عنوان یک هنرمند پیشرفت می‌کند. در این حالت، تفریح و پیشرفت به طور همزمان اتفاق می‌افتند.